Vul hier je contactgegevens
Het helende verhaal, is in volle gang.
Ik schrijf graag en het zou op mijn lijf geschreven moeten zijn, maar mijn pen hapert.
Op mijn pad van de afgelopen jaren werd er tijdens Phoenix opleidingsdagen vaker iets aangeraakt. Blanco fotoboek pagina’s kregen weer kleur. Door te schrijven kan ik ordenen en kan ik het rond maken. Dat ronde blijkt achteraf vaak een illusie. Maar mijn behoefte aan rond blijft overeind.
Dat ik het wil analyseren en ordenen totdat het klopt is iets van de kleine jongen. De vraag “Hoe dan?” staat dikgedrukt op de eerste pagina van mijn levensboek. Mezelf toevertrouwen aan het groter geheel is een bijlage die ik gemakkelijk over het hoofd zie.
De eerste 2 blokken van Het helende verhaal zijn in ieder geval niet het script van een zoete roman.
Van binnen voel ik me gedempt. Het is een soort bedroefde waas die constant bij me is. Mijn interne dialoog is gekleurd door afgunst en jaloezie. “Ik mis de liefde van mijn vorige groep en in wat voor een grijze boekenclub ben ik hier terecht gekomen?” Ik zie andere krijgen, waar ik naar verlang. Mijn geheugen is geblokt voor nieuwe namen en gezichten.
Opnieuw hechten in een nieuwe groep in combinatie met de opdracht om mijn eigen verhaal te bewonen lijkt ondoenlijk. Ik isoleer en implodeer en mijn wantrouwen overmeestert in een handomdraai het vertrouwen. De angst wint van de liefde.
Gelukkig zijn er op de laatste dag van blok 2 tekenen van herstel. Het is een been dat even tegen me aandrukt. Of het tafereel met een paar sokken waarop mijn lach plots opduikt. Het zijn woorden en blikken van jullie die ik langzaam iets meer tot me kan nemen. Er komt iets meer van “sein veilig”.
Als onderdeel van deze opleiding voerde ik woensdag mijn eerste modelleringopdracht uit. Het was onwijs gaaf.
Een nieuw perspectief uit een ander land, scheen licht op mijn binnenwereld. Ik zie de binnenkanten van mijn eigen muren. Ik zie het gemetselde verband. En ik besef dat er bij de bouw substantieel angst in het cement zat. Kwalitatief echt wel goed. Daardoor voelt naar buiten komen met mijn verhaal soms ook als een onneembare vesting.
Het is een plek die ik zo goed ken en het is een plek die ik pas net heb leren kennen.
Ontdekt jezelf, doorbreek patronen en ga op levensreis.