Vul hier je contactgegevens
Vorige week ben ik gestart met de opleiding Systemisch Werken binnen Phoenix opleidingen. Een vervolg op de driejarige opleiding die ik eerder dit jaar heb afgerond.
Ik was van plan om te starten met “het helende verhaal”, een opleiding met de metaforische ruimte als ingang bij coaching. Ik hou van verhalenland. Phoenix adviseerde de tussenstap Systemisch Werken. Ook heel mooi, en geen issue, dacht ik.
Geen issue…… Na mijn eerste twee lesdagen heb ik me nog nooit zo onbekwaam gevoeld.
De aanleiding was een opstelling die ik begeleidde. Of tenminste ik poogde.
Bevroren van top tot teen, overmand door alles wat er was, overmand door alles wat in mij resoneerde, geen stap meer kunnen zetten. Het maakte pijnlijk bewust hoe spannend het voor mij is om me hier echt te vestigen.
Ik ben op reis gegaan. Ik creëerde een veilige wereld. Mijn gedachtewereld.
Een plek waar ik verhalen kan maken, waar ik kan analyseren, waar ik op de rand van de groep kan blijven en geen onderdeel hoef te zijn, een pijn vermijdende plek. Die plek werd steeds meer mijn identiteit. Jij kon mij niet makkelijk vatten. Ik kon jou niet benaderen.
In 2006 was ik 25 en ging ik op wereldreis. Met een open ticket kwam ik tevoorschijn als de ultrarunner onder de backpackers. Drie continenten, 9 landen in nog geen 4 maanden.
In hostels vond ik het onwijs moeilijk om met jou in contact te komen.
Ik was één van de weinige die erin slaagde om met de bus van Chili naar Ecuador te reizen met maar één echte tussenstop. Het was in San Pedro de Atacama – een backpackers paradijs met natuur bezienswaardigheden - waar ik probeerde één van jullie te zijn. Ik volbracht uiteindelijk 2 excursies uit het pakket van 3. Voor die laatste gaf ik mezelf vrijstelling met een legitieme reden van toeristische overkill. Maar eigenlijk was het gewoon te ingewikkeld als jullie dichterbij kwamen.
In de plaatselijke bar keek ik Nederland-Portugal (WK Duitsland), een knotsgekke wedstrijd. Vooral omdat er ook een groepje Nederlanders was en één van jullie mij vroeg om samen met het groepje verder te reizen. Nee, was mijn antwoord. Ik had geen idee hoe je dat deed, samen instappen.
Van Buenos Aires herinner ik me dat ik in de middag mijn kamer verliet. Een dagelijkse routine waar ik op straat een zakje vers gebrande suikerpinda’s kocht. Tot die tijd was ik in mijn bed gebleven en keek ik naar de Rabobank-ploeg in de Tour de France. In 2006 had niet alleen het wielerpeloton te maken met een omerta. Ook de kleine jongen in mij had zonder dat ik het wist een zwijgplicht. Iets over huiswaarts keren……….
Ik geloof dat ik het verste punt nu gehad heb en kan beginnen aan mijn weg terug naar huis.
De Lonely Planet heb ik ingeruild voor Vonken van Verlangen.
Ik ben Kris van der Riet.