Vul hier je contactgegevens
Roßkirpl. Een berg in het skigebied Sölden in de Ötztaler Alpen.
Aan de voet van Roßkirpl ligt de belangrijkste toegang voor de beginnende skier, Giggijoch genaamd. Gedurende de wintermaanden kijkt Roßkirpl als een lieve zachte reus naar de duizenden toeristen die als mieren om haar tenen krioelen.
Jij was er al veel langer dan ik. Ik was 22. Mijn vrienden sliepen nog hun roes uit. Het was zo’n avond, samen, die mooie ogen van het barmeisje. In de stoeltjeslift naar boven slaat mijn discman niet over. Ik kijk naar je en luister na de rauwe stem van Gavin Rossdale “Warm Machine”.
Vol geraakt, je hebt me.
Na de HTS startte ik mijn eerste seizoen als skileraar. Het ongemakkelijke gevoel met teveel bagage aankomen op Ötztaler Bahnhof droeg ik het hele seizoen bij me. Ergens in maart verliet ik je zonder echt contact. Iets van “bin there done that”.
Natuurlijk had ik een nieuwe route! Maar na 12 weken bleek de studiekeuze Media en Cultuur een doodlopend spoor. Schoorvoetend bracht ik mijn vizier terug richting de installatiebranche.
Eerst nog een onschuldige skivakantie in Ischgl, dat dacht ik. De naald van mijn levenskompas gierde zo hard, dat ik bijna opsteeg. En heel mijn zijn wist dat hij 180 graden gedraaid tot stilstand zou komen.
Het samen zijn, verliefd op een Duits meisje en gegrepen in de dynamiek van de skibocht was je ineens terug in mijn leven.
En zo werden wij herenigd en raakte ik bevriend met mijn collega Stepan Koudela.
Ik ontwikkelde me als skiër, en kreeg binnen de skischool meer verantwoordelijkheid. Niet alleen Roßkirpl maar de hele wereld lag aan mijn skischoenen. Uiteindelijk vormde Ik samen met Stepan en Marlene een team met een gedeelde passie voor de bergen en de skisport. Zeldzaam, maar op deze groep kon je mij aanspreken.
Jij en de seizoenen brachten mijn familie weer dichtbij. ’s-Middags bezochten we je. “Ik ben trots zoals je als een scheermes die bergen afragt en zoals je met mensen omgaat, al vind ik je toekomst nog steeds spannend”. Het zijn dagboek woorden van mijn vader uit 2007, maar nog steeds ‘spot on’ pap!
Na een tussenstop in Nederland, kwam ik aan op Ötztaler Bahnhof. In de auto terug naar jou vertelde mijn teamgenoten dat ze elkaar hadden gevonden in de liefde. Ik reageerde blij, maar voelde verraad. Een oud gevoel, het zou nooit meer worden zoals het was. Het was de inleiding om jou definitief vaarwel te zeggen.
Nu 16 jaar verder. Voor jou een peulenschil, ben ik aangekomen in de laatste fase van mijn driejarige opleiding van Phoenix. Vorig week was ik bij je.
Als ski instructeur van de mooiste skischool van Sölden. Snowlines, de skischool van Stepan en Marlene. Ik coachte mijn gasten over jouw glooiende piste. Een onwijs mooie week met mooie ontmoetingen.
En morgen……
Dan ga ik met de mannen van mijn Phoenix groep PH175 naar jou.
Man wat ben ik trots.
Je hebt geen idee hoe groot het voor me is. Dankjewel dat je altijd gebleven bent.
Ik laat me niet meer gaan.
Samen een persoonlijke- of teamontwikkeling reis aangaan in de Ötztaler Alpen?
Neem contact met mij op voor een date met koffie en apfelstrudel.