Jeugdhelden

Het is zaterdag. Mijn laatste schooldag van het 2e jaar Phoenix opleiding waarin we vooruitblikken op het 3e jaar. Over ik in relatie tot het systeem. Met een oefening onderzoeken we wat jouw jeugdheld vertelt over je gezin van herkomst. In een stil moment zoek ik naar mijn jeugdhelden... Ik zoek maar vind ze niet.
Mijn analyse vertelt dat ik gerebelleerd heb en daar paste geen voorbeelden bij.
Tijdens de oefening breng ik mijn huidige Phoenix begeleiders in als mijn jeugdhelden. Dit kan ook prima, tenslotte is de stroomversnelling 'identiteitsontwikkeling' pas 2 jaar in volle gang.
Na een intense schooldag ben ik 's avonds met mijn vrouw en 2 jongens op een feest. De jongens hebben hun voetbal meegenomen. Al snel ontmoeten we Hans en met z'n vieren houden we de bal hoog. Hans draagt de klassieke Nike air max van vroeger, met het kleine ruitje. Het model waarmee ik door mijn tiener- en gabberjaren ben gereisd.Dure schoenen aan mijn kindervoeten. Door mijn moeder vaker uitgelegd als de positieve keerzijde van het ondernemersgezin. Ik nam het volledig aan, en droeg ze met bravoure.
Kijk Roof zo waren de Nike air max vroeger, zeg ik tegen mijn oudste zoon. We praten nog even verder over die dingen van toen en nu. En dan opeens, zie ik hem voor me. Mijn jeugdheld.
Andre Agassi!. Man wat hou ik van je. En wat heb ik je gemist.
Je haren, je felgekleurde kleding, de manier van bewegen maar bovenal je blik. Die donkere kwetsbare ogen. Iets kleins maar ook heldhaftigs. Andre Agassi belichaamde mijn intense verlangen om zichtbaar te worden, mezelf laten zien.

Iets wat in mijn familiesysteem niet vanzelfsprekend is.
Ik bleef Andre volgen, maar zo ergens rond mijn 15e nam het een minder dominante plek in. Ik steeds drukker met het maken van eigen faam.
Toen onverwacht rond dat moment stapten we thuis op een familie landmijn. Familie landmijnen gaan over generaties, alles was er al, maar ineens was het. Ik zocht dekking en vluchtte naar mijn veilige omgeving, ik vluchtte mijn hoofd in, de coffeeshop in.
Mijn antwoord "ik regel het zelf wel"- op wat ik als klein kind aantrof ging van kleine letters naar Caps Lock.
Mijn gabber trainingspak oogde van buiten kleurrijk maar van binnen was het sober wit. Net zoals mijn jeugdheld, in sober wit en een kort geschoren degelijk kapsel op het heilige gras van Wimbledon.
En hier precies op deze plek heb ik mezelf steeds te herwinnen.
Zichtbaar worden!
In de ontmoeting met mijn cliënten krijg ik kleur zodra ik de leegte, de pijn, de rouw, en mijn angst mee inbreng. Hoe de leegte ineens kan transformeren tot grond onder mijn voeten.
De verleiding om te vertrekken in mijn hoofd ligt altijd op de loer.
Dit gaat over het aannemen van wat er niet was.
Alleen dan komt "Las Vegas Kid" weer tot leven.
Komende zomer laat ik mijn haar maar weer eens wat langer groeien.
Wie is jouw jeugdheld?