Festivalseizoen

Ik huppel weer!
Gelachen, gehuild en vooral gedanst. Nuchter.
Vandaag is het donderdag, 4 dagen na Rock Werchter.
Het festival seizoen draait op volle toeren. Het is voor mij een bekende plek. 1998 ging ik voor het eerst naar Lowlands. In de schaduw van mijn gabberjaren op het festivalterrein op zoek. Op zoek naar muziek, ervaringen, ontmoetingen en dat ene mooie meisje.
Te vaak trof ik mezelf na een eerste nacht aan als een wrak.
Kapot, teveel ingenomen, ergens tot ik niet meer kon, belandde ik in mijn bed en wist ik allang hoe laat het was.
Het is een rare eigenschap voor iemand als ik. Mijn normaal is sporten en gezond eten. Ik ben een ritme dier. Maar in de buurt van de dansvloer ging ik met een voorwaartse beweging de draaikolk in van drank, drugs en alles wat rookte en licht gaf.
Op de dansvloer danste ik weinig. En wat ik wel veel deed voelde ik de volgende dag
Mijn ruimte op het festivalterrein werd steeds kleiner. Alsof er geen plek voor me was. Ik bleef vaker thuis, met een focus op sport.
Vooral, afstanden fietsen. Grenzen verleggen. Altijd voorwaarts gericht. Een soort van telkens 30 meter verder willen zijn dan ik was. Strava ondersteunde me bij dit principe.
Mijn ontwikkelingsreis bracht een verandering op de fiets. Ik ervaarde hoe fijn het was om voorwaarts waar te nemen maar op mijn zadel te zijn. Ik stopte met Strava en al snel werden mijn fietsafstanden kleiner. Mijn behoefte aan ontmoetingen, mensen en festivals nam toe.

Zaterdag Paaspop 2022. Ik kom aan, op een plek vol kleuren, geluiden, mensen en indrukken. Mijn vrienden zijn er al. Het is fijn.
Met mijn oude patroon, drink ik, rook ik, slik ik. Er gebeurt veel. Ik voel meer dan ik vroeger deed. Zoveel meer aanwezig.
Ergens rond de klok van 22:00 spelen de White Lies. Er is veel, veel teveel.
In een tijdsbestek van een half uur denk ik dat ik ga. Dat het klaar is. Niet zichtbaar voor de ander. Dit voelt zo naar. Mijn zien en voelen stemmen niet af. Als ik terug op een veiligere plek kom, ontspan ik. Wat nu nog komt is allemaal bonus is het credo voor de rest van de nacht.
De volgende ochtend, gebroken wakker. Ergens op de grens geweest, en daar die ervaring van fucking eenzaamheid. Ik wil weg, naar huis.
In de week die volgt stel ik me de vraag. Waar ben ik toch iedere keer naar opzoek in de buurt van de dansvloer? Waarin zit dat grenzeloze in mij? Waarom doe ik dit? In de dagen die volgen, worstel ik. Maar ergens vind ik het antwoord.
Het is mijn verlangen naar samen.
De illusie dat ik door een volgend biertje, pilletje of sigaretje nog dichterbij kan komen.
Maar het lukt niet!!
Vanaf nu wil ik de dansvloer eerst nuchter gaan ervaren, ik zie wel wat volgt.