Het verlangen is de bron van onze levensreis.
Beter, mooier, dichter, verder, sneller, liefdevoller, rustiger, groter, sterker, anders, wilder, spannender, ze zitten allemaal in ons.
Over waar we nu zijn en waar we willen raken.
Een mooie stip op de horizon tekenen is een koud kunstje. Aankomen is niet vanzelfsprekend.
Op reis naar bestemming geeft je kompas de richting aan. Het kompas is gebouwd door je voorgeschiedenis. We zijn gevormd door wat we aantroffen, met ons best mogelijke reactie.
Jij bent uniek. En dat is precies wat je niet moet vergeten.
Aankomen vergt kennis van je kompas.
Ontdek waar je van rilt. Waar je op aangaat. Waar je witheet van wordt of steil achteroverslaat. Ontdek waar je wegblijft of opstijgt naar diepe gedachten. Ontdek alles wat in je beweegt.
Het kompas van nu resoneert op de velden van toen.
Blijven als je kompas grillig uitslaat is een opgave. Het is het nemen van pijn.
Vaak doen we dit niet, wat begrijpelijk is. Onbewust neemt je beschermingsmechanisme het roer in handen, met een onzichtbare koerswijziging tot gevolg. De nauw verbonden eilanden ‘pijn’ en ‘levensgeluk’ worden opnieuw sneaky omzeild.
Als je een stap wilt zetten in persoonlijke ontwikkeling, kan een coaching traject uitkomst bieden. In een kleine veilige setting leer je over jouw reacties. Je ontdekt jouw gevoelige snaren en hoe je hier het liefst van weg beweegt. Je leert over blijven. Over het thuisbrengen van dingen van toen die nog altijd alledaags zijn.
De kleine setting is als het leren zeilen op een kleiner meer. Zodat je toevertrouwt raakt voordat je de zee opgaat.
Wil je meer ontdekken, dan weet je me te vinden. Ik zeil graag een stuk met je mee.