Het rouwende lichaam

Onlangs bracht Riet Fiddelaers-Jaspers de vertaling uit van het boek The Grieving Body van Mary-Frances O'Connor. Een boek dat wetenschappelijk onderbouwt hoe belangrijk het is om oog en oor te hebben voor het lichaam.

Ergens in het voorjaar zag ik haar oproep op social media om ervaringen met een rouwend lichaam te delen.

Ik reageerde meteen en sloot mijn e-mail af met de volgende woorden.

“Ieder boek waar ik direct of indirect nog een letter over mama kan krijgen is een groot geschenk.” Op moment van schrijven was ze 6 weken overleden door een noodlottig ongeluk.

Ik was al even onderweg in relatie tot rouw aangezien ik sinds begin dit jaar de tweejarige opleiding "Omgaan met verlies" binnen het land van rouw volg.
Een opleiding waarbij ik leer over mezelf. Over wat ik verloren heb, hoe ik kan zoeken, en waar het hier en nu me ook uitdaagt om beide te integreren.

Het grootste deel van mij land van rouw ligt verderop terug in de tijd.
Hij of de jongen in mij is 16.
Ons gezin spat uiteen, mama wordt opgenomen in Coudewater.

Het zijn woorden waarmee ik worstel als ik ze hier loslaat. Het stigma, het verraad en mijn levensverhaal dansen met z’n drietjes op een dun koord.
Een paar woorden uit mijn verhaal in relatie tot het recente verlies van mama zijn door Riet opgenomen in het voorwoord van het boek.

Een boek over het rouwende lichaam.
En een bladzijde met blijvende herinneringen aan mijn allerliefste moeder waar ik zielsveel van hou.

De grote pijn die ik nu kan voelen bij het vertrek omschrijft ook het grote geluk van terugkomen en van samen kunnen delen.

Riet, dankjewel voor de mogelijkheid en je liefdevolle werk.