Vul hier je contactgegevens
Ik ben bang om afscheid te nemen.
Ik ben misschien nog wel meer bang om afscheid te nemen van de herfst dan van de zomer.
Het zijn de boombladeren van dit jaar, die me dierbaar zijn.
Ze waren nog vers en jong maar getuigen, toen ze belde en vertelde dat mama was overleden.
Bladeren van het voorjaar die me zagen schrikken, die me zagen huilen.
Ze zagen mijn boosheid, eenzaamheid en pijn waar het raakte aan het verlies van toen.
Dezelfde bladeren die zagen hoe ik naar buiten keek en moest wennen dat ik haar nooit meer op dezelfde manier zou zien.
Ze namen ook mijn groei van de afgelopen jaren waar.
Dat ik het dit keer niet alleen deed.
Ze zagen me uitreiken. Ze zagen de liefde die er voor me is.
Met het grote verlies van mijn moeder werd er ook iets nieuws van mezelf geboren, dat zagen ze ook.
Dat ik kan blijven, ook wanneer het heftig is. En tegelijkertijd dat ik net zoals vroeger ruimte nodig heb. Ruimte om te dwalen, ruimte om te zoeken, ruimte om te ontmoeten, ruimte om te verbinden.
Als ik een herfstblad zou mogen gebruiken om een klein briefje naar je te schrijven, dan schrijf ik dat ik nog veel meer van je hou dan ik eigenlijk voor mogelijk hield. Dat ik nu ontdek dat ik nog veel meer op je lijk.
Ik zou je schrijven dat het goed met mij gaat. En met goed wordt gelukkig niets van het missen uitgewist. Mam hoe dan ook, ik ga mijn weg vinden.
De weg van het leven die jij en papa mij zijn voorgegaan.
Ik hoop dat de dwarrelende bladeren of straks wat sneeuwvlokken, de zon, de wind, het water je een beetje op de hoogte houden over de dingen van hier.
En over de dingen van hier gesproken, fijn dat ik het naderend afscheid van de herfst met jullie kan delen.
Zodat het later niet in een andere negatieve onbewuste vorm alsnog de kop opsteekt.
Want dat is wat gestolde rouw vroeg of laat met ons mensen en kinderen kan doen.
Een mooie herfst.