Vul hier je contactgegevens
Die kleine
De jongen, of het meisje.
Of het innerlijke kind als zoekwoord voor de grotemensenwereld.
Of hoe het voor jou het beste klinkt.
Ze waren het dichtst bij.
Bij wat we aantroffen.
En vanuit hier maakt het kind zijn strategie.
Het vindt een vorm.
Hier hoor ik bij.
En dit is mijn identiteit, dit ben ik.
Verkleed als ridders, prinsessen, brandweermannen, voetballers of danseressen met glitters, staan ze aan de toegangspoorten van nog meer jezelf, je autonome ik.
Die slimme kleine gewiekste heeft toen een poort dichtgedaan.
Het zijn heldendaden die je beschermden.
Vanuit een systemisch perspectief gaat het over jouw plek in het familiesysteem.
Wat je aantrof en hoe je hier als kind een antwoord op gaf en wie je bent geworden.
De verbinding met “die kleine”, dat is goud voor het openen van oude vastgeroeste toegangspoorten die je vandaag belemmeren.
Onlangs schreef ik onderstaand verhaal, samen met hem.
Terug naar de jongen.
De oude Maasdijk 22A. De klinkerstraat buiten het dorp. Een voormalige dijk. Grensbewoners.
Het was veel, het was druk. Er was altijd beweging.
Geen grenzen tussen werkplaats, woonkamer, keuken of kantoor. Boven was eigenlijk alleen voor de nacht, voor het donker, daar kwam ik niet. De telefoon rinkelde overal, in canon werd niets gemist.
“Goedemiddag Installatiebedrijf van der Riet, u spreekt met Kris”. Een dikke 10 voor de grote mensen wereld.
De koffie staat voor iedereen klaar zei mijn moeder. Groei gebouwd op principes van geven en nemen. Ik wist niet precies waar zij eigenlijk was zonder dat ik haar kwijt was.
Een boterham tussen de middag, samen met de vrachtwagenchauffeur aan de keukentafel. De keuken die naar parfum ruikt als die wat dikkere man met pak en brilletje op zijn neus is geweest.
De rook in huis, van de drie of vier monteurs. Ze roken meestal shag. Jos rookt Van Nelle, Sjaak rookt Samson, Nico rookt drum, alles mengt in. Hoeveel koffiefilters heb ik als kind onbewust van poeder naar drap zien gaan?
Lenie de schoonmaakster. Basje de boekhouder. Tiny de tuinman.
Er is altijd beweging. Het huis verandert. De serre op plek waar eerst het houten bureautje stond.
Meer licht voor mijn moeder als antwoord op het donker. Een erker. Toon de timmerman en metselaar. De lange tuinman, het paadje aan de voorkant van het huis van houtsnippers naar oude klinkers.
Weer een nieuw strookje grond. Nog even voetballen met een vriendje voordat er straks klinkers liggen. De stratenmakers, de twee broers en een neef. Meestal op zomeravonden, ik vind het leuk als ze er zijn. De glimlach van Antoon.